Arbitragehof nr. 138/2000, 21 december 2000 (prejudiciële vraag)

Chercher dans la bibliothèque

Chercher des ouvrages et des revues dans la bibliothèque.

Chercher en full text

Chercher du contenu spécifique en fonction des termes de recherche et des filtres.

Full text
Revue
Numéro 0
Article
Arbitragehof nr. 138/2000, 21 december 2000 (prejudiciële vraag)

Année 2001 Volume 2001 Numéro 0 Page 359 Langue Néerlandais Juridiction Grondwettelijk Hof - Cour Constitutionnelle - Arbitragehof - Cour d'Arbitrage, 21/12/2000 Référence G. VERSCHELDEN, “Arbitragehof nr. 138/2000, 21 december 2000 (prejudiciële vraag)”, TBBR 2001, nr. 0, 359-361 Résumé Samenvatting 1 Het Hof zegt voor recht: art. 332, lid 4 B.W. schendt art. 10 en 11 G.W. niet, in zoverre de echtgenoot de vordering tot betwisting van vaderschap moet instellen binnen een jaar na de geboorte of na de ontdekking ervan. Samenvatting 2 De verwijzende rechter vraagt aan het Hof of art. 332, lid 4 B.W. de art. 10 en 11 G.W. schendt in zoverre een soortgelijke termijn is bepaald voor het instellen van de vordering tot betwisting van vaderschap door de moeder (namelijk binnen het jaar na de geboorte) en door de echtgenoot (namelijk binnen het jaar na de geboorte of na de ontdekking ervan), terwijl de moeder steeds kennis heeft of kan hebben van de omstandigheden van de verwekking en de vordering tijdig kan inleiden, en de echtgenoot die wel kennis heeft van de geboorte doch geen kennis heeft van de omstandigheden van verwekking en pas nadat de termijn van één jaar is verstreken te weten komt of vermoedt dat zijn vaderschap betwistbaar is, de vordering niet tijdig kan inleiden. Samenvatting 3 Volgens de memorie van toelichting bestond de bedoeling van de Afstammingswet onder meer erin enerzijds de biologische afstamming zoveel mogelijk te benaderen en anderzijds de 'rust der families' te beschermen. Door de termijn te bepalen voor het instellen van de vordering tot betwisting van vaderschap heeft de wetgever de belangen van het kind doen primeren en heeft hij die termijn willen beperken tot de periode binnen welke het kind nog niet bewust is van het vaderschap en heeft hij willen vermijden dat de staat van het in het huwelijk geboren kind al te lange tijd onzeker zou blijven. In het licht van de nagestreefde doelstellingen - de 'rust der families' beschermen door, indien hiertoe nodig, het zoeken naar de biologische waarheid te temperen, en voorrang verlenen aan de belangen van het kind - heeft de wetgever de toelaatbaarheid van de vordering tot vaderschapsbetwisting aan een strikte termijn onderworpen die gevoelig korter is dan de gemeenrechtelijke termijnen voor afstammingsvorderingen vastgelegd in art. 331 B.W. Die termijn is bovendien een vervaltermijn. Tevens blijkt uit de parlementaire voorbereiding dat de wetgever, behoudens het geval van overmacht, bewust elke mogelijkheid van termijnverlenging heeft willen uitsluiten. Aldus heeft de wetgever het feitelijke vaderschap willen laten primeren op het biologische vaderschap. Samenvatting 4 De wetgever vermocht te oordelen dat hij die huwt aanvaardt in beginsel beschouwd te worden als vader van ieder kind dat zijn vrouw zal baren. Rekening houdend met de bekommernissen van die wetgever en met de waarden die hij heeft willen verzoenen komt het in beginsel niet onredelijk voor dat hij de echtgenoot slechts een korte termijn heeft willen toekennen om de vordering tot vaderschapsbetwisting in te stellen. Er kunnen zich echter gevallen voordoen waar de echtgenoot pas na het verstrijken van de termijn van art. 332, lid 4 B.W. kennis krijgt van feiten die wijzen op het ontbreken van een genetische band tussen hem en het uit zijn vrouw geboren kind. De situatie van de man is in dit opzicht verschillend van de moeder, die steeds kennis heeft of kan hebben van de omstandigheden van de verwekking. Het verstrijken van de vervaltermijn van art. 332, lid 4 B.W. verhindert de echtgenoot zijn vaderschap te betwisten. Het komt de wetgever toe te oordelen of en in welke mate er reden is, met name vanuit het belang van het kind, de vordering tot betwisting van vaderschap aan strikte vervaltermijnen te onderwerpen. Samenvatting 5 Art. 3, lid 1 Kinderrechtenverdrag, goedgekeurd onder meer bij de Wet 25 november 1991, schrijft voor dat bij alle maatregelen betreffende kinderen de belangen van het kind de eerste overweging vormen. In het licht van die doelstelling komt het niet onredelijk voor het wettelijke vaderschap te laten primeren op het biologische vaderschap en, in het belang van het kind, een vordering tot betwisting van vaderschap onmogelijk te maken zodra het kind zich bewust kan worden van het vaderschap en redelijkerwijze mag worden aangenomen dat er, met instemming van de moeder, die haar eigen vorderingsrecht niet heeft uitgeoefend, bezit van staat ten aanzien van de vader tot stand is gekomen.

Cher visiteur,

Cette page est resevée aux menbres de Jurisquare.

Veuillez vous connecter en cliquant sur le bouton 'Log in' ci-dessous, ou demander sans engagement une offre personnalisée en cliquant sur le bouton 'Abonner'. A partir de € 422,57(hors TVA) par an vous devenez déjà membre de Jurisquare et pouvez déjà accéder à la plus grande bibliothèque juridique digitale de Belgique!

Connexion Enregistrer