Gent nr. 2013/AR/2889, 25 februari 2016

Chercher dans la bibliothèque

Chercher des ouvrages et des revues dans la bibliothèque.

Chercher en full text

Chercher du contenu spécifique en fonction des termes de recherche et des filtres.

Full text
Revue
Numéro 7
Article
Gent nr. 2013/AR/2889, 25 februari 2016

Année 2019 Volume 2019 Numéro 7 Page 410 Langue Néerlandais Juridiction Hof van Beroep - Cour d'Appel, 25/02/2016 Référence P. GILLAERTS, “Gent nr. 2013/AR/2889, 25 februari 2016”, TBBR 2019, nr. 7, 410-418 Résumé Samenvatting 1 Het uitgangspunt van de eerste rechter, met name dat de Heilige Stoel door België uitdrukkelijk erkend is als staat, minstens als vreemde soeverein met dezelfde rechten en verplichtingen als een staat, is correct. België onderhoudt diplomatieke en verdragsrechtelijke relaties met de Heilige Stoel sinds 1832. De Heilige Stoel en niet de staat Vaticaanstad is de depositaris van de internationale soevereiniteit. De staat Vaticaanstad heeft geen diplomatieke betrekkingen met andere staten. De diplomatieke vertegenwoordiging van Vaticaanstad met andere staten of andere entiteiten van internationaal recht voor wat betreft diplomatieke betrekkingen of het sluiten van verdragen is immers voorbehouden aan de Heilige Stoel en wordt uitgeoefend door het Staatssecretariaat. Bovendien wordt de Heilige Stoel ook bij de Belgische Staat door een Pauselijke Nuntius vertegenwoordigd. De Nuntius is dus de diplomatieke vertegenwoordiger van de Paus en heeft dezelfde status als een ambassadeur. Dit veronderstelt een accreditatie vanwege de Belgische Staat van de Pauselijke Nuntius als vertegenwoordiger van de Heilige Stoel waardoor hij diplomatieke immuniteit geniet, als gevolg van de immuniteit van de Heilige Stoel. Het sluiten van bilaterale verdragen vormt een bijkomend bewijs van de erkenning door de Belgische Staat van de Heilige Stoel als staat. De erkenning van de Heilige Stoel door de Belgische Staat, minstens als vreemde soeverein met dezelfde rechten en verplichtingen als een staat, staat dan ook onomstotelijk vast. Zodoende komt aan de ‘Heilige Stoel’ — die door appellanten gedagvaard werd — staatsimmuniteit toe. Appellanten wijzen er verder op dat de Heilige Stoel als hoofd van de Rooms-Katholieke Kerk, een aparte internationale rechtspersoonlijkheid heeft. De Heilige Stoel kan evenwel juridisch niet worden gelijkgesteld met de Rooms-Katholieke Kerk. De Kerk bestaat als internationale rechtspersoon noch naar internationaal, noch naar Belgisch recht. De vaststelling dat er tussen de Heilige Stoel en België geen bilaterale verdragen bestaan waarbij de immuniteit van rechtsmacht van de Heilige Stoel voor de Belgische rechtbanken werd bepaald, belet niet dat de Heilige Stoel zich voor de rechtbanken op de immuniteit van de rechtsmacht kan beroepen. De immuniteit van rechtsmacht behoort immers als beginsel van internationaal gewoonterecht tot de Belgische interne rechtsorde. Appellanten argumenteren verder dat — indien toch immuniteit van rechtsmacht zou worden toegekend aan de Heilige Stoel als internationale organisatie — het EHRM zal onderzoeken of dergelijke immuniteit niet in strijd is met het recht op toegang tot de rechter. Binnen de Rooms-Katholieke Kerk zijn kerkelijke rechtbanken opgericht die oordelen over de rechtsgeschillen die tot hun bevoegdheid behoren, waaronder o.m. de berechting van priesters wegens seksueel misbruik van minderjarigen. Appellanten beweren weliswaar dat deze rechtbanken niet aan de minimale vereisten van een billijk proces voldoen. Ze bewijzen dat evenwel niet. Ze verduidelijken ook niet waarom kerkelijke rechters desbetreffend niet onafhankelijk zouden kunnen oordelen. Het EHRM besliste reeds dat het recht op toegang tot de rechter niet absoluut is, maar dat beperkingen een legitiem doel moeten nastreven en evenredig moeten zijn met het nagestreefde doel. Het toekennen van staatsimmuniteit streeft volgens het EHRM het wettige doel na van de eerbiediging van het internationaal recht tot bevordering van de hoffelijkheid en de goede relaties tussen Staten door de eerbiediging van de soevereiniteit van een andere Staat. Samenvatting 2 Conform art. 701 Ger.W. kunnen verscheidene vorderingen tussen twee of meer partijen, indien zij samenhangend zijn, bij eenzelfde akte worden ingesteld. Deze bepaling is niet voorgeschreven op straffe van nietigheid, zodat een schending ervan niet tot de nietigheid van de dagvaarding kan leiden. Overeenkomstig art. 860 Ger.W. kan een proceshandeling immers alleen nietig worden verklaard, als de wet de nietigheid ervan uitdrukkelijk heeft bevolen. Art. 30 Ger.W. bepaalt dat rechtsvorderingen als samenhangende zaken kunnen worden behandeld, wanneer zij onderling zo nauw verbonden zijn dat het wenselijk is ze samen te behandelen en te berechten om oplossingen te vermijden die onverenigbaar kunnen zijn wanneer de zaken afzonderlijk worden berecht. De vraag of rechtsvorderingen samenhangend zijn, behoort tot de vrije appreciatie van de rechter. Met de eerste rechter is ook dit hof van oordeel dat de diverse vorderingen niet samenhangend zijn. Er bestaat immers geen gevaar voor onverenigbare oplossingen van de diverse vorderingen, die elk individueel dienen te worden beoordeeld. Elke appellant dient lastens elke geïntimeerde een fout aan te tonen, die in oorzakelijk verband staat met de door hem/haar geleden schade. Deze beoordeling dient in concreto te gebeuren, per individueel dossier, en kan niet in abstracto gebeuren. Samenvatting 3 Algemene overwegingen voldoen niet aan de vereiste dat de dagvaarding het voorwerp en een korte samenvatting van de middelen van de vordering moet bevatten. De aanvoeringslast bij de schadeloosstellingsvordering rust op de eiser. Een beoordeling van de algemene zorgvuldigheidsnorm vereist duidelijkheid omtrent de concrete, feitelijke omstandigheden. Schade moet worden aangevoerd en geconcretiseerd. De klemtoon op schade hangt samen met de primaire vergoedende functie en doelstelling van het buitencontractuele aansprakelijkheidsrecht. Het nastreven van non-compensatoire doelstellingen moet daarop geënt zijn. Het buitencontractuele aansprakelijkheidsrecht vertrekt vanuit een individuele rechtsverhouding, namelijk de vergoedingsverbintenis. Het vorderen van een verklaring voor recht dat er beleidsfouten zijn gemaakt, is eveneens gebaseerd op een individuele rechtsverhouding. Enkel met respect voor die vaststelling is een succesvolle declaratoire vordering mogelijk die toelaat gefaseerd te werk te gaan en slechts in een latere fase de schadebegroting en -vergoeding aan de rechter voor te leggen.

Cher visiteur,

Cette page est resevée aux menbres de Jurisquare.

Veuillez vous connecter en cliquant sur le bouton 'Log in' ci-dessous, ou demander sans engagement une offre personnalisée en cliquant sur le bouton 'Abonner'. A partir de € 422,57(hors TVA) par an vous devenez déjà membre de Jurisquare et pouvez déjà accéder à la plus grande bibliothèque juridique digitale de Belgique!

Connexion Enregistrer