Raad Vergunningsbetwistingen (10e k.) nr. UDN/2015/0003, 3 maart 2015

Zoek in bibliotheek

Zoek naar boeken en tijdschriften in de bibliotheek.

Zoek in full text

Zoek naar specifieke inhoud op basis van zoektermen en filters.

Full text
Tijdschrift
Nummer 307
Artikel
Raad Vergunningsbetwistingen (10e k.) nr. UDN/2015/0003, 3 maart 2015

Jaar 2015 Volume 2015 Nummer 307 Pagina 3 Taal Nederlands Rechtscollege Raad voor Vergunningsbetwistingen, 03/03/2015 Referentie “Raad Vergunningsbetwistingen (10e k.) nr. UDN/2015/0003, 3 maart 2015”, DJK 2015, nr. 307, 3 Samenvatting Samenvatting 1 De verwerende partij heeft de bestreden beslissing genomen op 27 november 2014 en met een aangetekende brief van 17 december 2014 betekend aan de verzoekende partijen. De verzoekende partijen hebben hun vordering tot schorsing bij uiterst dringende noodzakelijkheid van de tenuitvoerlegging van de bestreden beslissing bij de Raad ingesteld met een aangetekende brief van 28 januari 2015, dit is meer dan een maand nadat zij kennis hebben kunnen nemen van de bestreden beslissing. De verzoekende partijen voeren noch in hun verzoekschrift, noch tijdens de terechtzitting van 18 februari 2015, gegronde redenen aan voor dit talmen. Alleen al het laten verstrijken van een dergelijk lange termijn vooraleer de vordering in te stellen, zonder daarvoor gegronde redenen aan te voeren, is een negatie van de uiterst dringende noodzakelijkheid die de verzoekende partijen inroepen. De Raad oordeelt vooreerst dan ook dat de verzoekende partijen niet met de vereiste spoed en diligentie zijn opgetreden bij het instellen van hun vordering. Bovendien oordeelt de Raad dat de verzoekende partijen niet met precieze en concrete gegevens aannemelijk maken dat de schorsing van de tenuitvoerlegging, wanneer ze pas na de afwikkeling van de gewone schorsingsprocedure zou worden bevolen, onherroepelijk te laat komt om de door de verzoekende partijen vermelde belangen veilig te stellen. De verzoekende partijen lijken met hun verzoekschrift bovendien ook eerder het algemeen belang te willen behartigen, zodat het verzoekschrift in grote mate leest als een actio popularis. Net zoals in een gewone schorsingsprocedure, is voor de schorsing van de tenuitvoerlegging van een bestreden beslissing bij uiterst dringende noodzakelijkheid vereist dat de verzoekende partijen het resultaat van de procedure ten gronde niet kunnen afwachten om een beslissing te bekomen, die voor hen geen onomkeerbare negatieve gevolgen heeft. Nu de bestreden beslissing een regularisatievergunning is voor een bestaande parking, waarvan de actuele hinder blijkbaar even groot is als de te verwachten hinder, lijkt een bevel tot schorsing bij uiterst dringende noodzakelijkheid dan ook grotendeels doelloos. De Raad oordeelt dat de verzoekende partijen niet aannemelijk maken dat zij zich in een toestand bevinden die de aanwending van de uitzonderlijke procedure van schorsing bij uiterst dringende noodzakelijkheid rechtvaardigt.

Geachte bezoeker

Deze pagina is gereserveerd voor de Jurisquare leden.

Bent u reeds lid van Jurisquare, gelieve u aan te melden via de knop 'Inloggen' hieronder. Bent u nog geen lid, klik dan op de knop 'Abonneren'. Vanaf € 422,57 (BTW excl.) per jaar bent u reeds lid van Jurisquare en heeft u toegang tot de grootste digitale bibliotheek van België!

Inloggen Registreren