Cass. (2e k.) AR P.16.0132.N, 19 april 2016 (C.B. / Intergem, Gemeente Sint-Gillis-Waas)

Search in library

Search books and journals in the library.

Search in full text

Search for specific content based on search terms and filters.

Full text
Journal
Number 330
Article
Cass. (2e k.) AR P.16.0132.N, 19 april 2016 (C.B. / Intergem, Gemeente Sint-Gillis-Waas)

Year 2016 Volume 2016 Number 330 Page 1 Language Dutch Court Hof van Cassatie - Cour de Cassation, 19/04/2016 Reference “Cass. (2e k.) AR P.16.0132.N, 19 april 2016 (C.B. / Intergem, Gemeente Sint-Gillis-Waas)”, DJK 2016, nr. 330, 1 Recapitulation Samenvatting 1 De bepaling van artikel 13 EVRM houdt in dat hij die klaagt over een schending van artikel 6.1 EVRM omdat zijn recht op de behandeling van zijn zaak binnen een redelijke termijn is miskend, zich moet kunnen richten tot zijn nationale rechter teneinde dit te laten vaststellen en een adequaat rechtsherstel te krijgen. Artikel 21ter Voorafgaande Titel Wetboek van Strafvordering regelt de mogelijke gevolgen bij overschrijding van de redelijke termijn. Dit wetsartikel dat andere mogelijke vormen van rechtsherstel door de overheid, zoals een schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn, niet uitsluit, houdt in dat de beklaagde schuldig wordt verklaard aan de hem ten laste gelegde feiten. Dit is evenwel onverenigbaar met de niet-toerekeningsvatbaarheid van geestesgestoorden zodat die wetsbepaling geen toepassing kan vinden wanneer de rechter vaststelt dat de beklaagde op het ogenblik van die feiten in één van de bij artikel 1 wet bescherming maatschappij 1964 bepaalde staten verkeerde en op het ogenblik van de uitspraak nog steeds in die staat verkeert. In zoverre het schending van artikel 21ter Wetboek van Strafvordering aanvoert, faalt het onderdeel naar recht. Het arrest stelt vast dat de eiser zich op het ogenblik van de ten laste gelegde feiten in één van de bij artikel 1 wet bescherming maatschappij 1964 bepaalde staten verkeerde en op het ogenblik van de uitspraak nog steeds in die staat verkeert en gelast bijgevolg zijn internering. Het stelt ook vast dat de redelijke termijn binnen dewelke eenieder recht heeft op de berechting van zijn zaak, is overschreden. Die authentieke vaststelling door het arrest is een passend rechtsherstel dat eisers rechten waarborgt. Aldus is de beslissing naar recht verantwoord. Samenvatting 2 Artikel 21ter Voorafgaande Titel Wetboek van Strafvordering regelt de mogelijke gevolgen bij overschrijding van de redelijke termijn en dit wetsartikel, dat andere mogelijke vormen van rechtsherstel door de overheid, zoals een schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijk termijn, niet uitsluit, houdt in dat de beklaagde schuldig wordt verklaard aan de hem telastgelegde feiten. Aangezien deze schuldigverklaring onverenigbaar is met de niet-toerekeningsvatbaarheid van geestesgestoorden kan die wetsbepaling geen toepassing vinden wanneer de rechter vaststelt dat de beklaagde op het ogenblik van de feiten in één van de bij artikel 1 van de Wet Bescherming Maatschappij bepaalde staten verkeerde en op het ogenblik van de uitspraak nog steeds in die staat verkeert. Samenvatting 3 Wanneer voor het Hof van Cassatie de vraag rijst of artikel 21ter Voorafgaande Titel Wetboek van Strafvordering, gelezen in samenhang met de artikelen 6 en 13 EVRM, de artikelen 10 en 11 Grondwet schendt, in zoverre dit artikel slechts toepasselijk is op schuldbekwamen en slechts sancties voorziet voor de overschrijding van de redelijke termijn in strafzaken opzichtens schuldbekwamen zodat dit artikel derhalve in geen effectief rechtsmiddel voorziet met betrekking tot de overschrijding van de redelijke termijn in strafzaken opzichtens verdachten die bij de berechting van hun zaak in staat van ernstige geestesstoornis verkeren, dient het Hof deze prejudiciële vraag niet te stellen aangezien de geestesgestoorde die niet toerekeningsvatbaar is en ten aanzien van dewelke met toepassing van de Wet Bescherming Maatschappij een beschermingsmaatregel wordt gelast zich niet in een vergelijkbare rechtstoestand bevindt als een beklaagde die schuldig wordt verklaard en hiervoor gestraft wordt. (Art. 26, § 1, 3° bijzondere wet Grondwettelijk Hof). Samenvatting 4 Artikel 211bis Wetboek van Strafvordering bepaalt onder meer dat eenstemmigheid vereist is voor het gerecht in hoger beroep om de tegen de beklaagde uitgesproken straffen te verzwaren. De internering van personen met een geestesstoornis is geen straf, maar een veiligheidsmaatregel die er tegelijkertijd toe strekt de maatschappij te beschermen en ervoor te zorgen dat aan de geïnterneerde persoon de zorg wordt verstrekt die zijn toestand vereist met het oog op zijn re-integratie in de maatschappij zodat het arrest dat het beroepen vonnis, dat de eiser tot een gevangenisstraf en een geldboete veroordeelt, hervormt en zijn internering gelast, geen strafverzwaring uitspreekt die eenstemmigheid vereist en er evenmin eenstemmigheid is vereist omdat het vervolgens het bedrag van de bijzondere verbeurdverklaring verhoogt.

Dear visitor

This page is reserved for Jurisquare members.

If you already are a member, please click the 'Log in' button below. If you would like to become a member, please click the 'Subscribe' button below. You can have access to the largest legal library in Belgium from € 422,57(VAT excl.) onwards!