Rb. Oost-Vlaanderen (afd. Oudenaarde) 2 november 2017

Search in library

Search books and journals in the library.

Search in full text

Search for specific content based on search terms and filters.

Full text
Journal
Number 3
Article
Rb. Oost-Vlaanderen (afd. Oudenaarde) 2 november 2017

Year 2018 Volume 2018 Number 3 Page 378 Language Dutch Court Oost-Vlaanderen, Burgerlijke Rechtbank - Tribunal Civil, 02/11/2017 Reference “Rb. Oost-Vlaanderen (afd. Oudenaarde) 2 november 2017”, TMILRE 2018, nr. 3, 378-381 Recapitulation Samenvatting 1 Het verwaarlozen van een beschermd erfgoed sinds het decreet van 3 maart 1976 tot bescherming van monumenten en stads- en dorpsgezichten tot op heden steeds en onafgebroken strafbaar is geweest. Sinds 3 maart 1976 rustte op verweerster bijgevolg de verplichting om te waken over de goede staat van de kapel en daartoe de nodige instandhoudings- en onderhoudswerken uit te voeren. Bij gebrek aan een verdere definiëring of omschrijving in de betrokken wetsbepalingen dienen deze begrippen in hun gebruikelijke betekenis te worden uitgelegd en toegepast. Onderhoudswerken zijn bijgevolg deze werken die vereist zijn om het pand in goede staat te houden, terwijl de instandhoudingswerken alle maatregelen omvatten die vereist zijn om de teloorgang van het pand te beletten. Het hanteren van dergelijke ruime begrippen, zonder verdere afbakening, impliceert tevens dat men ertoe gehouden is om al datgene te ondernemen wat vereist is om te beletten dat de toestand van de kapel zou achteruitgaan of onherstelbaar vernield zou worden. Voor zover het bewaren van de staat van de kapel, dan wel de bescherming tegen onherroepelijk verval met andere woorden de uitvoering van bepaalde herstellingen vereist, was verweerster daar dus eveneens toe gehouden. Het gegeven dat deze verplichting in latere wetgeving nader werd omschreven, in die zin dat plots een uitdrukkelijke opsomming werd gegeven van het type werken waartoe men desgevallend gehouden is, dan wel de handelingen die men in het belang van het erfgoed dient te laten, doet hieraan geen afbreuk. Verweerster voert verder aan dat op het moment van toekenning van de bescherming op 30 september 1974 het dak en de stabiliteit van de kapel reeds dermate aangetast waren dat de erfgoedwaarde de facto reeds verloren was gegaan en het bijgevolg niet mogelijk was om de kapel door instandhoudings- en onderhoudswerken voor verder verval te behoeden. Uit de stukken van het beschermingsdossier zelf blijkt in elk geval dat de kapel op dat moment reeds in zeer slechte staat verkeerde. De globale teneur van deze documenten is echter dat de kapel door de toenmalige slechte staat dreigde definitief verloren te gaan, zo niet werd ingegrepen. Nergens in deze stukken valt als dusdanig te lezen dat de kapel reeds onherroepelijk teloor was gegaan en geen enkele ingreep nog kon baten. De rode draad doorheen het hele dossier is dat de kapel er sinds het verlenen van de bescherming in 1974 alleen maar verder op achteruit is gegaan. Welnu, indien het anno 2014 nog mogelijk was om met instandhoudingswerken de kapel voor verdere teloorgang te behoeden, dan moet dit per definitie ook het geval geweest zijn bij de toekenning van de bescherming in 1974. Derhalve oordeelt de rechtbank dat ook het verwijt als zou eiseres voor een retroactieve toepassing van de wet staan door voor de instandhouding te pleiten van een kapel die op datum van het beschermingsbesluit al tenietgegaan was, de vereiste grondslag mist. Verweerster is met andere woorden steeds dezelfde koers blijven varen, door periodiek om een declassering te verzoeken en in tussentijd eenvoudig niets te ondernemen, daarmee de op haar rustende instandhoudingsplicht miskennend. De waardevolle erfgoedwaarde, die de overheid met het besluit van 30 september 1974 poogde te vrijwaren, staat vast, zo ook de verdere degradatie ervan door toedoen van verweerster. De hardnekkigheid waarmee verweerster bleef vasthouden aan het eigen standpunt, in strijd met haar wettelijke verplichtingen, kan thans niet worden aangegrepen als verweermiddel tegen de herstelvordering. Het nadeel waarvoor thans vergoeding wordt gevorderd is aldus door het eigen toedoen van verweerster ontstaan.

Dear visitor

This page is reserved for Jurisquare members.

If you already are a member, please click the 'Log in' button below. If you would like to become a member, please click the 'Subscribe' button below. You can have access to the largest legal library in Belgium from € 422,57(VAT excl.) onwards!