EHRM (5e afd.) nr. 330/09, 9 januari 2014 (Van Meroye / België)

Zoek in bibliotheek

Zoek naar boeken en tijdschriften in de bibliotheek.

Zoek in full text

Zoek naar specifieke inhoud op basis van zoektermen en filters.

Full text
Tijdschrift
Nummer 282
Artikel
EHRM (5e afd.) nr. 330/09, 9 januari 2014 (Van Meroye / België)

Jaar 2014 Volume 2014 Nummer 282 Pagina 1 Taal Nederlands Rechtscollege Europees Hof voor de Rechten van de Mens - Cour Européenne des Droits de l’Homme, 09/01/2014 Referentie “EHRM (5e afd.) nr. 330/09, 9 januari 2014 (Van Meroye / België)”, DJK 2014, nr. 282, 1 Samenvatting Samenvatting 1 De internering van de verzoeker is door de raadkamer bevolen met toepassing van de wet bescherming maatschappij 1930 wegens verkrachtingen. Zonder veroordeling valt de hechtenis van de betrokkene onder art. 5 § 1 e) EVRM in zoverre het de detentie van geesteszieken betreft. De instanties voor de bescherming van de maatschappij hebben de opsluiting van de verzoeker in een psychiatrische afdeling gemotiveerd in afwachting van een overbrenging naar een psychiatrische inrichting met gemiddelde veiligheid. De overheid heeft meermaals contact opgenomen met externe inrichtingen maar die stappen zijn vruchteloos gebleken wegens de weigering van deze structuren om de verzoeker op te nemen. Het Hof leidt hieruit af dat de opsluiting van de verzoeker in een psychiatrische afdeling door de overheid zelf als een overgangsoplossing wordt gezien in afwachting dat een gepaste en aan zijn behoeften aangepaste structuur wordt gevonden, waardoor impliciet de therapeutische ongeschiktheid wordt onderstreept van de opsluiting van de verzoeker in een gevangenisomgeving, evenals het feit dat indien geen andere inrichting door de Commissie tot Bescherming van de Maatschappij (CBM) is aangeduid, dat eigenlijk komt door het gebrek aan een alternatief. Het Hof wijst erop dat in het kader van de procedure in kort geding, de verzoeker zijn wensen met het oog op de verandering van zijn situatie duidelijk heeft kenbaar gemaakt. Hij vroeg dat de Staat zou worden veroordeeld, in afwachting van zijn overbrenging, tot een geïndividualiseerde therapeutische opvang binnen de gevangenis naar rato van tweemaal twee uur per week. Deze eis is volgens het Hof niet kennelijk onredelijk en blijkt prima facie overeen te stemmen met aangepaste zorgen in het geval van een persoon die aan persoonlijkheidsproblemen lijdt en daarenboven een seksueel delinquent is, een mentale achterstand heeft en die zich zeer weinig bewust is van zijn problemen. Uit de zaken die aanleiding hebben gegeven tot de vier basisarresten (L.B. nr. 22831/08, Claes nr. 43418/09, Dufoort nr. 43653/09, Swennen nr. 53448/10) blijkt dat het hier geen alleenstaand geval betreft. Er is in België een structureel probleem met de opvang van misdadigers met psychische problemen. Velen worden in gewone psychiatrische afdelingen opgesloten in afwachting dat een plaats in een externe structuur wordt gevonden waar hun therapeutische zorgen worden aangeboden die kunnen bijdragen aan een verbetering van hun gezondheidstoestand en een geslaagde re-integratie in de maatschappij. Dit probleem wordt door de Belgische overheid erkend en verscheidene internationale instanties hebben ter zake reeds herhaaldelijk hun bezorgdheid geuit. Het Hof is van mening dat de internering van de verzoeker sinds 2004 in een plaats die aan zijn gezondheidstoestand niet is aangepast, met een onderbreking van vijftien maanden, het door art. 5 § 1 e) EVRM vereiste verband tussen het doel van de detentie en de omstandigheden waarin dat gebeurt heeft verbroken. Derhalve werd art. 5 § 1 EVRM geschonden. Samenvatting 2 De internering van de verzoeker werd door de raadkamer bevolen met toepassing van de artikelen 1 tot 7 van de Belgische wet ter bescherming van de maatschappij van 9 april 1930 wegens feiten van verkrachting. Het Hof ziet niet in over welk middel de verzoeker beschikte om van de kortgedingrechter een rechtzetting te bekomen van de situatie die hij aanklaagde. Het Hof stelt in dit opzicht opnieuw dat, om effectief te zijn, het beroep waarvan sprake in art. 5 § 4 EVRM vrij uitgebreid moet zijn om betrekking te hebben op alle onontbeerlijke voorwaarden voor de wettelijkheid van de opsluiting, niet alleen in het licht van het interne recht maar ook in het licht van het Verdrag en dat de opsporing van het gepaste karakter van een plaats van opsluiting niet mag samengevat worden in een controle prima facie zonder een ernstig onderzoek van de realiteit van de situatie. Hoewel de doeltreffendheid van een beroep weliswaar niet afhangt van de zekerheid om een gunstige afloop te kennen, stelt de ontstentenis van enige perspectief om een geschikte rechtzetting te krijgen een probleem. Het Hof is van oordeel dat het in casu over afdoende elementen beschikt vast te stellen dat de kortgedingprocedure, zelfs in de veronderstelling dat de verzoeker deze tot op het einde zou gevoerd hebben, geen beroep was dat in overeenstemming was met art. 5 § 4 EVRM.

Geachte bezoeker

Deze pagina is gereserveerd voor de Jurisquare leden.

Bent u reeds lid van Jurisquare, gelieve u aan te melden via de knop 'Inloggen' hieronder. Bent u nog geen lid, klik dan op de knop 'Abonneren'. Vanaf € 422,57 (BTW excl.) per jaar bent u reeds lid van Jurisquare en heeft u toegang tot de grootste digitale bibliotheek van België!

Inloggen Registreren