commentaar bij RvS 24 juni 2020, nr. 247.879, De Zutter

*** *** ***

Onroerend erfgoed is op grond van artikel 2.1, 39° van het Onroerenderfgoeddecreet (OED) ‘het geheel van archeologische sites, monumenten, cultuurhistorische landschappen en stads- en dorpsgezichten’. Het OED voorziet in de mogelijkheid dit onroerend erfgoed te beschermen, wat bepaalde rechtsgevolgen met zich meebrengt. Hiertoe moet een beschermingsprocedure in twee stappen worden doorlopen. Na advies te hebben ingewonnen van de Vlaamse Commissie Onroerend Erfgoed, het college van burgemeester en schepenen en verschillende agentschappen bevoegd voor Omgeving, Mobiliteit en Openbare Werken, en Landbouw en Visserij kan de minister een voorlopig beschermingsbesluit vaststellen.1 Vervolgens stelt de minister een definitief beschermingsbesluit vast.2 Zowel tegen het voorlopig als het definitief beschermingsbesluit staat beroep open bij de Raad van State (RvS). De vraag rijst of dit ook het geval is wanneer de overheid impliciet dan wel expliciet beslist om niét te beschermen. Tegen een uitdrukkelijke weigering moet alvast normaliter een beroep mogelijk zijn bij de RvS. In dit geval is er immers sprake van een aanvechtbare administratieve rechtshandeling in de zin van artikel 14 RvS-Wet. Dit is mogelijk anders in het geval van een stilzitten van de overheid na een voorlopige bescherming. In het recente arrest dat we hier belichten, spreekt de RvS zich hierover, op andersluidend advies van het auditoraat, in tegengestelde zin uit.