commentaar bij RvVb 4 februari 2020, nr. RvVb-A-1920-0507, nv Manimmo

*** *** ***

Ook het leven – en alvast het werk – van bouwpromotors en projectontwikkelaars wordt steeds complexer. Als de aanvraag voor hun project al de legaliteitstoets overleeft – hetgeen niet zelden al een heikele onderneming blijkt te zijn – moet nog steeds de beruchte toets aan de goede ruimtelijke ordening doorstaan worden. Zoals geweten oordeelt de vergunningverlenende overheid daarbij ‘discretionair’ of – minder vriendelijk vertaald – eerder subjectief over de verenigbaarheid van een project met de criteria en aandachtspunten van de goede ruimtelijke ordening. En niet zelden blijkt de visie inzake goede ruimtelijke ordening van de vergunningverlenende overheid helaas niet overeen te stemmen met de visie van de doorsnee projectontwikkelaar… Soms lijken de zaken eenvoudiger te liggen, meer in het bijzonder wanneer er een verordenend instrument van (goede) ruimtelijke ordening voorligt waarin al duidelijke spelregels opgesomd staan. In o.m. bijzondere plannen van aanleg of ruimtelijke uitvoeringsplannen werd en wordt ? soms heel gedetailleerd ? uiteengezet hoe een project er kan of mag uitzien. Als een recent RUP bijvoorbeeld bepaalt dat er tot vijf bouwlagen hoog kan worden gebouwd, kan men het onze ontwikkelaar – die natuurlijk ook aan zijn portefeuille denkt, maar dat is voorlopig nog altijd geen misdrijf – toch bezwaarlijk ten kwade duiden dat hij ook effectief tot vijf bouwlagen hoog wil bouwen. En dan kan de vergunningverlenende overheid dat toch niet weigeren. Toch?