commentaar bij RvS 30 januari 2020, nr. 246.89

*** *** ***

Vergunningverlening is in het omgevingsrecht vaak een heikele onderneming. Niet enkel moet steeds met meer facetten rekening worden gehouden en durven - de laatste tijd tot ergernis van zij die beroepsmatig met de materie bezig zijn - de spelregels wel eens te veranderen, er is ook de Raad voor Vergunningsbetwistingen (RvVb) die rigoureus toeziet op de juiste toepassing van die spelregels. Neem daarbij de in de huidige tijdsgeest minder grote 'berustingsgraad' bij hen die een vergunningverlenende overheid in een dossier moet teleurstellen - een gegeven waarmee diezelfden die beroepsmatig met de materie bezig zijn doorgaans minder problemen hebben - en men heeft, voor men het goed en wel beseft, een 'procedure aan het been'. Zeker in een wat complexer dossier is een foutje dan ook vlug gemaakt. Nadat kennis kan worden genomen van een volgens de regels van de kunst opgesteld verzoekschrift bij de RvVb, zien de vergunningverlenende overheden de bui soms ook al eens hangen. Vaak moet men dan nog - zeker bij gebrek aan initiatieven van de vergunninghouder - de volledige RvVb-rit uitzitten, wat het geduld van de betrokkenen danig op de proef stelt. Eerder werd aangenomen dat de vergunningverlenende overheid in laatste administratieve aanleg weliswaar, binnen zekere contouren, een beslissing kon intrekken, maar daarop geen nieuwe beslissing meer kon nemen. Het besproken cassatiearrest van de Raad van State (RvS) schept ter zake nieuwe perspectieven, die als het ware uit de oude doos tevoorschijn worden getoverd.