commentaar bij RvS 29 oktober 2019, nr. 245.957, vzw Natuurpunt Beheer, Rb. Hasselt 9 januari 2019 en RvVb 5 november 2019, nr. A-1920-0220, provincie Noord-Brabant

*** *** ***

2019 staat in Nederland geboekstaafd als het 'stikstofjaar'. Tot enkele jaren terug had enkel een handvol ingewijden door wat de link tussen te hoge stikstofdeposities en de achteruitgang van de natuur inhield. Toegegeven, het thema staat reeds een tiental jaren op de agenda van menig Nederlands milieujurist - met name door de alsmaar strikter wordende rechtspraak op vergunningenniveau. Maar er werd algemeen aangenomen dat met de aanname van het 'Programma Aanpak Stikstof' (afgekort 'PAS') de voornaamste horde was genomen. Het PAS hield, zoals elders reeds toegelicht, een integrale en programmatische benadering van de stikstofproblematiek in. Nederland werd op dit punt een echte frontrunner in Europa. Nu het merendeel van de Nederlandse natuur reeds wordt overbelast door ammoniakdepositie, tot 90 % afkomstig van de veehouderij, diende men wel te komen tot een meer generieke regeling om een echte bruuske 'vergunningenstop' te vermijden. Die aanpak oversteeg het ad-hocniveau. Het eigene eraan was dat door het treffen van bijkomende reductie- en herstelmaatregelen er de komende jaren opnieuw bijkomende ruimte voor economische ontwikkeling zou ontstaan. Maar ook de Vlaamse aanpak is niet zaligmakend, zo blijkt uit deze bijdrage.